Zwarte ral - Amaurornis flavirostris - Black Crake.

In tropisch zuidelijk Afrika leeft de diepzwarte Zwarte ral. Men vindt hem daar in allerlei moerassige terreinen.

De grootte van de zwarte ral is 20 tot 22 cm, naargelang het geslacht. Als men de tijd er voor neemt en de vogels dicht bij elkaar zijn, kan men duidelijk verschil in grootte waarnemen. De haan is veel groter dan het hennetje. De vogels lijken geheel zwart met rode ogen, de citroengele snavel en felrode poten. Bij observatie blijkt alleen de kop en nek echt zwart te zijn. De koraalrode ogen steken bijzonder mooi tegen het zwart af. Bijna het gehele lichaam heeft een blauwe waas (zie foto) en de slagpennen zijn donkerbruin. Zij hebben lange tenen waarmee zij zich in de moerasvegetatie, hetgeen hun natuurlijke biotoop is, boven water kunnen houden.

Zwarte rallen worden af en toe bij particulieren en in vogelparken e.d. gehouden en uit ervaring weten wij dat hoe groter de volière is, hoe rustiger de zwarte rallen zich gedragen. Omdat zij zich dan wat beter uit de gevarenzone kunnen terugtrekken, wanen ze zich veiliger. De zwarte ral heeft een kort staartje dat voortdurend op en neer wipt. Rallen leiden een verborgen leven in moerasgebieden. Door moeder natuur zijn zij bijzonder goed uitgerust voor hun leven in dichte rietkragen en andere begroeiing.

Ze zijn bijna zo glad als een aal en als men ze beetpakt voelen zij heel zacht aan. De vogels zijn bijna altijd bij elkaar en verder houden ze contact door brommende geluiden te produceren.

In de volière zijn ze gemakkelijk te houden op universeelvoer, aangevuld met meelwormen, maden, miereneieren, enz. Ook fijngemaakte tahoe nemen ze graag op.

Alle rallen vragen een ruime goed beplante buiten - met verwarmde binnenvolière die tevens voorzien is van een zachte bodembedekking zoals gras e.d. De vogels moeten constant de beschikking hebben over water omdat ze als watervogel natuurlijk graag het bad in gaan en ook omdat het voedsel daarin geweekt wordt voordat het opgegeten wordt.

Zoals eerder beschreven maken ook zwarte rallen een overkoepeld nest in bijvoorbeeld een pol siergras.

Aan de paring van zwarte rallen gaat een ceremonie vooraf. Het hennetje geeft door kop en nek naar beneden te buigen, dus als het ware heel onderdanig te doen, te kennen dat zij paringsbereid is, zoals de meerkoet dat doet. De kop wordt hierbij volledig onder het lichaam gebracht waardoor het lijkt of ze een bult heeft. Hierna volgt de paring.

Zoals een merel een pier uit de grond haalt, zo trekken zij het nestmateriaal uit een bloem of plant. Telkens wanneer er nestmateriaal is losgetrokken, lopen ze er mee op een drafje naar de bouwplaats. Waarschijnlijk is dit om de afstand zo snel mogelijk te overbruggen en zodoende eventuele vijanden zo weinig mogelijk kans te geven het nest te ontdekken.

Er worden 2-3 relatief grote eieren gelegd, deze zijn zalmkleurige en bedekt met bruine stipjes. Tijdens de gehele broedtijd zijn de rallen zeer onverdraagzaam tegenover de andere bewoners van de volière, iedereen die in de buurt van het nest komt wordt aangevallen.

De broedtijd is 22 - 23 dagen. De kuikentjes zijn geheel zwart met een witte snaveltje, dat in tweeën wordt verdeeld door een zwart ringetje. Ook de pootjes zijn zwart en voorzien van lange tenen. Twee dagen blijven de jongen nog in het nest en daarna komen ze er uit. Vanzelfsprekend moet er volop levend voer aanwezig zijn.

Witborstral - Amaurornis phoenicurus - White-breasted Water Hen

In 4 soorten bewonen zij Zuid Azië van Kasjmir tot Zuidoost China en bijna alle eilanden van Sri Lanka en de Andamanen oostwaarts tot de Salomonseilanden, noordwaarts tot Hainan en Formosa; bovendien komen zij voor in Noord Australië.

Alle soorten leven in moerassig terrein en in rijstvelden.

De verzorging en huisvesting komen geheel overeen met die van de andere rallen.

Sinds 1965 is met deze vogels in Duitsland met succes gefokt.

Braziliaanse dwergral - Laterallus leucopyrrhus - Red & White Crake.

Vaak wordt hij foutief witborstral genoemd, maar met de voorgaande ral als voorbeeld zien we dat dit een geheel andere vogel is.

Over het leven in het wild is van deze kleine groep slechts weinig bekend.

In een goed beplante buiten - met verwarmde binnenvolière zijn deze ralletjes goed met andere vogels te houden. Vanzelfsprekend is hier ook weer de waterpartij van groot belang.

Meestal wordt het overkoepelde nest voorzien van een zij-ingang laag boven de grond gebouwd. Hierin legt de hen haar 4 witte eitjes, die 22 tot 26 dagen bebroedt worden. Gedurende de broedtijd brengt het haantje voedsel aan het hennetje. Zodra de jongen uitkomen en opgedroogd zijn verlaten ze het nest. Ook deze jongen hebben zwart dons, en de snavel heeft de witte tekening (zoals bij de Zwarte ral) die pas na negen weken verdwenen is, de tijd die de jongen nodig hebben om volwassen te worden.

De hen begint weer snel met de volgende ronde, zodat er jongen van verschillende leeftijden rondlopen. De oudere jongen helpen de latere jongen groot te brengen.

Opvallend is de typische gang. De poten worden met korte rukjes verplaatst, het lichaam van links naar rechts gedraaid, waardoor een soort "slangengang" wordt vertoond.

Bandral - Rallus philippensis australis - Banded Rail.

Deze bandrallen vinden we in de moerasgebieden en mangrovebossen van de laag - en hooglanden. In de hooglanden komen ze voor tot op hoogten van 3400 meter, hier vinden we ze in de natte grasachtige gebieden. Het voedsel bestaat daar uit slakken, weekdiertjes en andere ongewervelde diertjes.

Hun gedrag komt veel overeen met dat van de Europese rallen. Ze zijn aanvankelijk schuw en proberen zich tussen struiken of hoog gras te verbergen, maar spoedig wennen ze aan hun verzorger en laten de schuwheid achterwege.

Broedresultaten zijn o.a. in Nederland reeds menige malen voorgekomen.

Het nest wordt in een hoge pol gras gemaakt, meestal enigszins verborgen onder een struik.

De zes eieren met de grondkleur witgroen met veel lichtbruine stippen verdeeld over het hele ei worden 20 - 22 dagen bebroed en de jongen zijn na uitkomen bijna geheel zwart. De hen loopt met haar kuikens rond en neemt ze onder de vleugels. Als ze onraad bespeurd loopt ze snel weg en blijven haar kuikens op een kluitje zitten. Een ogenblik later verdwijnen ze allemaal, waarbij ieder zijn eigen richting gaat. Onder gras en struiken weten ze zich zo goed te verstoppen, zodat het praktisch onmogelijk is ze in de volière terug te vinden. De kuikens groeien snel en als ze 2 weken zijn gaan ze zelfstandig eten, op een leeftijd van drie maanden zijn ze zo groot als de ouders. Het jeugdkleed is als het ouderkleed alleen minder fel gekleurd.

Purperkoet - Porphyrio porphyrio - Purple Swamphen.

De levenswijze van de Purperkoeten lijkt veel op dat van het waterhoen. Er zijn vele ondersoorten; met een leefgebied wat de landen rondom de Middellandse Zee omvatten: Afrika, Madagaskar, zuidelijk Azië, de eilanden van het oriëntale en Australische gebied, Australië zelf, Tasmanië en Nieuw Zeeland. In de landen rond de Middellandse Zee, aan de Kaspische Zee en in Voor Azië zijn nog enkele plaatsen waar de Purperkoet broedt.

De Purperkoet (47 cm) leeft in waterrijke en moerassige streken, waar hij standvogel is en alleen tijdens bijzonder strenge winters naar warmer oorden verdreven wordt.

De vogels lopen statig en langzaam, als ze hun poten optillen, sluiten ze de voet, om hem bij het neerzetten weer te spreiden. (Dit heb ik vele malen kunnen waarnemen tijdens het verzorgen van deze vogels). Onder het lopen wipt hun korte staart op en neer. Als de vogels moeten vluchten, kunnen ze als het ware over de waterplanten lopen, met behulp van fladderende vleugelslagen. Vliegen doen ze niet graag, ze laten hun rode poten naar beneden hangen en vliegen slechts over korte afstand. Ze verbergen zich bij onraad tussen het riet. Zwemmen doen ze graag en goed.

De vogels leven van waterplanten, zaden, graan, insecten, vogeleieren en zelfs jonge vogels.

De nesten worden vaak drijvend op het water door beide vogels gebouwd. Er worden in mei drie tot vijf eieren gelegd, die rossig geel van kleur zijn met bruine en grijze vlekken. De broedtijd bedraagt 28 dagen, beide vogels broeden samen. De jongen zijn met een zwartblauwe donslaag bedekt en gaan na een week te water.

In een grote volière kunnen ze goed gehouden worden, maar niet met kleine - en broedende vogels.

Deze vogels vragen een zaad - en graanmengeling, maar ook universeelvoer en vele soorten insecten.

Purperkoeten ziet men vaak in grote volières, vogelparken en dierentuinen. In Nederland zijn bij de liefhebbers zo ver wij weten nog geen fokresultaten bereikt.